ساحل آرامش
سـرشــارم از سکـوت اجبــاری، وای از آن روزی کــه قــفل اجبـــار بشــــکند؛ هــمه را میشکـــنم...ساحل آرامش
سـرشــارم از سکـوت اجبــاری، وای از آن روزی کــه قــفل اجبـــار بشــــکند؛ هــمه را میشکـــنم...آرامش . . .
همین که هستی . . . همین که در سرای دلم راه میروی . . .
همین که گاهی پناه واژه هایم میشوی . . .
کافیست برای یک عمر آرامش . . .
.................عجبا...........
چشمـ به راه بودیمـ در طول هفته تا جمعه برسه ، ولی مگه می رسید. سه ماه تعطیلی برامـون سه قرن بود و روزها به آرامی و آهستگی می گذشت.
حتی فضای خونه چقـد برامون بزرگ بود. اتـاق ها بزرگ بودن. حیـاط خونه همچو پارک بزرگی بود. کوچه انگار بزرگراه بود.
فضای برای نفس کشیدن باز بود و از فراغی ی جا و مکان صورتمون رو با زغال به همراه بچه ها سیاه می کردیمـ و دستـامونو باز میکردیمـ و می دویدیمـ. انگار توی آسمونا پرواز می کردیم و ...
اصلا نمیدونستیمـ غمـ و غصـه چیـه . فکر چیـه . اعصاب چیـه . روح و روان چیـه . پول و مال چیه . تهی بودیمـ ، تهی از کینه و بغض و نفرت و ... و پر بودیمـ از عشق ، صفا ، دوستی ، محبت ، یکرنگی ، لذت ، خنده ، شادی ، راستی و آشتی.
و گهگاهی همـ به آدمـ بزرگا نگاه میکردیمـ و به خودمون میگفتیمـ یعنی میشه یه روزی ما همـ بزرگ بشیمـ. پولدار بشیمـ و غمـ و غصه داشته باشیمـ و عصبانی بشیمـ و عاشق بشیمـ و ...
و اما نمیدانستیمـ که چه بخواهیمـ و چه نخواهیمـ دنیا و روزگار کار خودش را خواهد کرد و گردش ایام توقف ناپذیر است. روزها با تمامـ توان در گذر هستند و لحظه ها رو می درند.
گذشت و گذشت و گذشت و بالاخره مثلا بزرگ شدیمـ و اما نمی دانستیمـ که این بزرگی بهایی دارد. بهایی همچو روزها تبدیل به ثانیه شدن ، هفته ها تبدیل به دقیقه شدن ، ماه ها تبدیل به ساعت شدن و سالها تبدیل به روز شدن. فضای خونه و حیاط و اتاق ها مثل یه قفس تنگ شدن. از غمـ و غصه و فکر پرپر شدن و از ناراحتی های اعصاب و روح و روان داغون شدن.
تولدم مبارک
چه لطیف است حس آغازی دوباره ...
چه زیباست رسیدن دوباره
به روز زیبای آغاز نفس کشیدن ...
و چه اندازه عجیب است ...
روز ابتدای بودن ...
وچه اندازه شیرین است امروز ...
روز میلاد من ...
روز من ...
روزی که آمدم ...
امروز روز من است و من
تمام دلتنگیهایم را
به جای تو
در آغوش می کشم
چقدر جایت خالیست
السلام وعلیک یاعلی بن موسی الرضا
نقشه مشهد راکه
روی زمین پهن می کنیم،
بهشت مقابل چشمانمان سبزمی شود.
ومگر می شودقطعه ای از بهشت
روی زمین باشدوشلوغ نباشد؟!
آنجاهمیشه شلوغ است وچه
زیباست که این حالت طوفانی
همیشه در سیطره ای عرفانی است.
اینجاست که چشم هایت خود به خود
می جوشندودست هایت به
طرف ضریح قد می کشند،
گویی این غریب،تمام غربارادر آغوش مهربان
خود کشیده است.
حاجتت رابگویی یانگویی مهم نیست،
تنها کافی است بگویی:
السلام وعلیک یاعلی بن موسی الرضا
هواتو کردم.من حیرون تو این روزا هواتو کردم...!
گاهی دلم یک جای دنج میخواهد...
جایی شبیه رواق های حرم ات
بنشینم وزل بزنم به گنبدت!
من باشم وبغض های نشکسته،...
تو باشی وآرامش دلم...
ببار باران!!
ببار باران
کمی آرام...
که پاییز هم صدایم شد
که دلتنگی و تنهایی رفیق با وفایم شد
ببار باران
بزن بر شیشه ى قلبم....
بکوب این شیشه را بشکن
که درد کمتری دارد اگر با دست تو باشد
ببار باران
که تا اوج نخفتن ها مدام باریدم از یادش
ببار باران
جماعت عشق را کشتن
کلاغا بوته ی سبز وفا را بی صدا خوردن
ولی باران ، تو با من بی وفایی
توهم تا خانه ی همسایه می باری
و تا من
میشوی یک ابر تو خالی
ببار باران...
که تنهاى تنهایم ...!
پاییز را دوست دارم ........
پاییز را دوست دارم . . .
بخاطر غریب و بی صدا آمدنش
بخاطر رنگ زرد زیبا و دیوانه کننده اش
بخاطر خش خش گوش نواز برگ هایش
بخاطر صدای نم نم باران های عاشقانه اش
بخاطر رفتن و رفتن ..وخیس شدن زیر باران های پاییزی
بخاطر بوی مست کننده خاک باران خورده کوچه ها
بخاطر غروب های نارنجی و دلگیرش
بخاطر شب های سرد و طولانی اش
بخاطر تنهایی و دلتنگی های پاییزی ام
بخاطر پیاده روی های شبانه ام
بخاطر بغض های سنگین انتظار
بخاطر اشک های بی صدایم
بخاطر سالها خاطرات پاییزی ام
بخاطر معصومیت کودکی ام
بخاطر نشاط نوجوانی ام
بخاطر تنهایی جوانی ام
بخاطر اولین نفس هایم
بخاطر اولین گریه هایم
بخاطر اولین خنده هایم
بخاطر دوباره متولد شدن
بخاطر رسیدن به نقطه شروع سفر
بخاطر یک سال دورتر شدن از آغاز راه
بخاطر یک سال نزدیکتر شدن به پایان راه
بخاطر غریبانه و بی صدا رفتنش
پاییز را دوست دارم,بخاطر خود پاییز
و من عاشقانه پاییز را دوست دارم…
دیگه باورم شده ندارمت
در انتظار توام
در چنان هوایی بیا
که گریز از تو ممکن نباشد
..
تو
تمام تنهایی‌هایم را
از من گرفته‌ای
خیابان‌ها
بی حضور تو
راه‌های آشکار
جهنم‌اند
شمس لنگرودی
