توی یه درياي سهمگين گير كرده بودم فكر ميكردم اين دريا هميشه ارومو قشنگ ميمونه اخه از رسم دريا و دريا زدگي خبري نداشتم.هميشه به خودم ميباليدم كه نصف اين درياي طوفاني به ظاهر اروم مال خودمه.غافل از همه ي دنياو ادماش......تا اينكه يه روزي اومد كه نزديك بود اين دريا منو تو خودش غرق كنه،دستو پا ميزدم اما كس نميديد تا اينكه يه فرشته ي مهربون از اون دور دورا با اون بالهاي قشنگش از طرف خدانجاتم داداول باورش نكردم اما وقتي نگاه معصومشو ديدم خيلي زود دستامو سپردم به دستاش تا شدم ايني كه الان هستم ديگه از اون دريا خبري نيست.خودمو دربست سپردم به دستاش تا وقتي كه خودش دستامو رها كنه....................
+ نوشته شده در 2011/7/3 ساعت 10:49 توسط اهورا
|
.jpg)
حرف های ماهنوز ناتمام...