حافظه ی انسان های غمگین قوی است....

        به یاد می آورنـــــــد که در کدامــــــین لحظه...

        کدام کوچه و خیــــابان ...

        کدام ثانـــــیه ها...

        به دار آویخته شد...
 

        احساس

یک عمر قفس بست مسیر نفسم را

حالا که دری هست مرا بال و پری نیست

حالا که مقدر شده آرام بگیرم

سیلاب مرا برده و از من اثری نیست

بگذار که درها همگی بسته بمانند

وقتی که نگاهی نگران پشت دری نیستاتشان....