ساحل آرامش
سـرشــارم از سکـوت اجبــاری، وای از آن روزی کــه قــفل اجبـــار بشــــکند؛ هــمه را میشکـــنم...ساحل آرامش
سـرشــارم از سکـوت اجبــاری، وای از آن روزی کــه قــفل اجبـــار بشــــکند؛ هــمه را میشکـــنم...تنهایی خدا...
مدتهاست پریشانم....گم شده ای دارم نمیدانم چیست...کیست...
فقط میدانم هرک هست ...هر چ هست ...وجودم بدان نیاز دارد...
اشک ریختن هایم بی بهانه است...احساسم بی نتیجه است...آه کشیدنم بی دلیل...چ شده...آن ک در تاریکی می نگرد مرا کیست؟
ب راستی آسمان برای که می گرید اینگونه؟پا ب پای آسمان ونم نم گریه هایش می گریم تا چشمان از دیدن سیاهی ها سپید شود ...تا قلبم از تیرگی ها شسته شود ...تا روحم آرام شود ...وجودم صیقل یابد...دیدگانم شفاف گردد...
گریستن برای چیست آسمان...برای موجودات زمینی یا سیاهی که بر زندگیشان کشیده اند؟
من میدانم می گریی برای دل تنگ خدا کسی که همچو ما تنهاست با اینکه اشرف مخلوقاتش اینجاست..... .
تا حالا شده فقط یه انگیزه برای بودنت باشه؟
تا حالا شده هق هق گریه هاتو فقط تو گلو بشکنی تا کسی صداتو نشنوه؟
تا حالا شده درد که داری دهانت را روی بالشت بذاری و فریاد بزنی؟
تا حالا شده انقدر حرف داشته باشی برای گفتن اما گوشی نباشه برای شنیدن
و فقط تو بمونی و دفتر تنهاییت !
تو بمونی و کیبورد رنگ و رو رفته ی کامپیوترت؟
تا حالا شده تو یه اتاق تاریک تنها زانوهاتو بغل کنی و گریه کنی و از خدا بخوای مرگتو برسونه؟
تا حالا شده صبح که همه بیدار میشن و با انرژی ان
تو دستت بخوره به بالشت خیست و یادت بیاد انقدر گریه کردی که از حال رفتی ؟
سکوتم فریادی است که گوش فلک را کر می کند
و اشکهایم دریایی است که غرق خواهدکرد هر انچه در مسیرش باشد
اخر از حس تنهایی خواهم مرد
روزی که دستانش را رها کردم باور نداشتم ر وزی
دوباره دستانش عادتم خواهد شد
ولی این بار او دستانش را رها کرد
این بارمن شاهد رفتنش هستم
سکوت ازار دهنده اش را ببین
دیگر حتی نمیتوانم از چشمانش بخوانم
عذاب بدتر از این چه خواهد بود
چه میتوانم بگویم
من که زمانی راندم
حالا باید بمانم و با دل زخمی تر از همیشه ام
چه سخت است بی زخم مردن
نمیدانم چه جرمی کردم و تاوان چه چیز را میدهم
خلاصی میخواهم حتی با مرگ
دیگر چرا حکم ابد
...
وقتی بهش گفتم : دوست دارم !
عوضـــــــــــــــــی شد !
بعدها فهمیدم من عوضــــــــــی گرفته بودم !!!
عوضـــــــــــــــی بود !!!
ببارباران ....
باران را خیلی دوست دارم
باران یعنی
نقطه چین تا خدا...!
مدتی است
از آن بی نظمی در آمده ام
مدتی است
درست سر ساعت
دیرم می شود...!!!
الهه عشق
نمیدانم
چرا چشمانم
گاهی بی اختیار خیس می شوند
می گویند
حساسیت فصلی است
آری من به فصل؛فصل این دنیای بی تو حساسم...!!!
حس تنهایی
نوشته هایم را میخوانید...!
ومیگویید چه زیبا..!!
راستی..
دردهای آدمها ..زیبایی دارد.؟؟!!
" حس_______تنهایی "
بیا سیب را با هم گاز بزنیم
گور بابای بهشت! بهشت من این جاست
که تو را بی شرمانه به آغوش بکشم
"اما کجا دنبالت بگردم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ آغوشت نه!حداقل نگاهت کنم"
...
رسیده ام به حس برگی که میداند ازهرطرف بیاید سرانجامش افتادن است
راننده تاکسی اسکناس رو گرفت و پرسید: ۱نفری؟ مکث کردمو گفتم خیلی وقته
گاه سکوتی طولانی نشانه رضایت نیست آغاز ناباورانه یک پایان است..
ومن غرق سکوت مبهوت این پایانم واو حتی آغاز این پایان راهم حس نکرد..
به کبریت نیازی نـیـست!
سیگار را بر لـبـم می گذارم و به درد هایم فکـر میکنم...
خــودش آتــش می گیرد...!
حماقت چیست…؟ این که من… تو را… با تمام بدی هایی که در حقم میکنی…!! هنوز… دوست دارم
تازه فهمیدم چرا پشت سر مرده ها آب نمی ریزند …
| ||
دو راهی
و گاهی آن قدر منتظر می مانی که می فهمی زودتر از اینها باید فراموش میکردی
به کسی نگویید
خدایا
می شود استعـــــفا دهم؟!
کم آورده ام ...!
هوای تو....
هوایت که به سرم می زند..............
دیگر در هیچ هوایی................،
نمی توانم نفس بکشم!عجب نفس گیر است هوایِ بی تویی...
میگذره...
میدانی...گاهی زندگی سخت میشودواین راهیچکس نمیتواندبفهمدجزخودت..
مثل همیشه که فقط خودت میدانی چقدرتنهایی...مثل همیشه که فقط خودت میدانی وبالشی که هرشب اشکهایت رادردلش جامی دهد...فقط خودت میدانی تاحالاچندباربغض هایت رادرگلوخفه کرده ای تامباداهوس باریدن به سرشان بزند...مثل همیشه که فقط خودت میدانی سادگی های دلت را...دلی که هیچ وقت نتوانست هفت خطی رابازی کند...مثل همیشه که فلسفه دیوانگی هایت رافقط خودت میدانی وآیینه قدی اتاقت...مثل همیشه که فقط خودت میدانی پشت شیطنت هاوشلوغ بازی هایت چه چیزی راپنهان میکنی...مثل همیشه که...
...
.........
سنگ هایـی کـــه من از یادِ تو بر دل میــــزدم
خانه ای میشد
اگر خانه بنا میکردم . . .
سرنوشت
کاش می دانستم...
چه کسی سرنوشت را برایم بافت...
آن وقت به او میگفتم...
یقه را آنقدر تنگ بافته ای...
که بغض هایم را نمی توانم فرو دهم...
آدم هـا که عوض می شونـد...
آدم هـا که عوض می شونـد
از "سلام" و "شب بخیـر" گفتن شـان می شـود فهمیـد !
از بـوسه هـا و نـگاه هـا !
از گودال هـای عمیقـی که بیـن تـو و خودشـان می کـَنند !
و تویش را پـُر از دلیـل می کُـنند !
و بعضـی هـا را بی خیـالَش می شونـد !
یک گودال هم ، تـوی دل تـو می کـَنند !
که این یکـی را ، خـودت بایـد پـُر کُـنی
دل تنگم!
دل تنگِ خیلی چیزها
دل تنگ این همه دل تنگی ها
چیزهایی که بر من گذشت و هرگز باز نخواهد گشت!
دل تنگم
دل تنگ نیمه شبهای دل تنگی
دل تنگ این همه نبودن ها
دل تنگ این همه دل تنگی ها
دل تنگ عهدهایی که کسی آنها را نبست
دل تنگ تمام چیزهایی که میشد باشد و نیست
و تمام هست هایی که نیست!
حتی آنان که دلشان برایم تنگ نخواهد شد!!
دل تنگ تر نیز خواهم شد
می رسد روزی که بگویم:
دلم برای آن روزها ی دل تنگی تنگ شده!!
بعضی وقتا ...
بعضی وقت ها چیزی می نویسی
فقط برای یک نفر،
اما دلـــــــــــت میگیرد وقتی یادت می افتد که
هرکســـــــــــی ممکن است بخواند
جـــــــــــــــــز آن یـــــــــــــــک نــــــــــــــــــــفر...
غم نمی‌رود!!
از آن غم‌های بی‌‌امان، بی‌دلیل، بی‌درمان.
ادای آدم‌های شاد را در می‌آورم و این چیزی از غم کم نمی‌کند.
غم می‌ماند همین‌جا، توی چشم‌هام، توی گلوم، راه نفس را می‌بندد.
شب‌ها توی خانه راه می‌روم و هی چشم‌ها پر اشک، هی بغض، کشنده.
بهانه می‌آورم برای قرمزی چشم‌هام: حساسیت، شامپو، خواب...
خسته‌ام. غم نمی‌رود. می‌نشیند کنارم، می‌نشیند روی بودنم، دراز می‌کشد روی تختم،
خوابم می‌برد. غم نمی‌رود. بیدار می‌شوم. غم نمی‌رود.
هی شبی هزار بار، هی حسرت خواب، هی حسرت فراموشی.
هی شعر، هی «چگونه جنگ تو را در قلب من دگرگون کرد»،
هی «ره نیست، تو پیرامن من حلقه کشیده»،
هی «کولی، دلی کنده دارم، با خود ببر زین دیارم»،
هی «مامان! من شاعری بلد نیستم، در نمازخانه‌ی قلبم، شعر می‌خوانند دیگران»...
دلتنگی
دلم گرفته به اندازه وسعت تمام دلتنگی های عالم
شیشه قلبم آنقدر نازک شده که با کو چکترین تلنگری میشکند
دلم می خواهد فر یاد بزنم ولی واژه ای نمی یابم که عمق دردم را در فریاد منعکس کند، فریادی در اوج سکوت که همیشه برای خودم سر داده ام
دلم به درد می اید وقتی سر نوشت را به نظاره مینشینم
کاش می شد پرواز کنم
پروازی بی انتها تا رسیدن به ابدیت...................
کاش می شد
در میان هجوم بی رحمانه درد،خودم را پیدا کنم
نفرین به بودن،وقتی با درد همراه است
بغض کهنه ای گلویم را میفشارد
به گوشه ای پناه میبرم
کاش این بار هم کسی اشکهایم را نبیند