آِی آدمها که بر ساحل نشسته...یک نفر...

جایی پشت باورهایم کمی مرده ام

بوی کافور می دهد احساسم

مانده ام روی دست هوا

خاک هم پس م نمی گیرد

چه بد پیشانی است این لحظه هایم...

گاهی دلم می خواهد به بعضی ها بگویم؛

باش، حتی اگر من دیگر نباشم؛

«پدرم»، یکی از آن هاست ...

بوی پیراهنِ

خونینِ کسی می آید ...

محرم امد

ستار پولدارترین مرد شهر، یکماه تکیه راه می‌اندازد و خودش در روز تاسوعا سر مردم گل می‌مالد و

۱۱ ماه هم سرشان شیره!

قدرت سامورایی! شب ها در تکیه لخت می‌شود و میانداری می‌کند و روزها مردم را لخت می‌کند و

زورگیری …!

فرشید پوسترهای گلزار و مهناز افشار را از بساطش جمع می‌کند و آخرین ورژن! پوسترهای

علی‌اکبر و حضرت عباس را در بساطش پهن …!

آقا احمد تا پایان اربعین تمام پاساژش را سیاه می‌کند و تا آخر سال هم مشتری‌هایش را!

بد درد میکنند !

انگار دلم گرفته

که نیاز به یک سجاده پهن دارم

برای فشرده شدن ابرهای احتمالی طوفانی

هوایم عجیب آلوده است ...

زیرا آدم های خوش بین هواپیما می سازند؛

و آدم های بدبین چترِنجات ...!

   تنها و تنها برای من است

   تو نه آنرا میبینی

   نه می توانی حس کنی

   و نه رنج حاصل از آنرا تحمل می کنی

   اما باور کن می توانی با بودنت

   تحملش را برای من آسانتر کنی...

خدایا؛

دلم از بی کسی غمگین است؛

ولی کویرِ تنهایی ام را؛

با بهشت پر از نامردی عوض نمی کنم ...!

ﻫﻤﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ!

ﺑﺮﻑ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﯾﺦ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎ،

ﻧﻪ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ ﻧﻪ ﺭﻣﺎﻧﺘﯿﮏ...

اینجا زمین است. . .
حوا بودن تاوان سنگینی دارد!
در سرزمین من هیچ كوچه ای
به نام هیچ زنی نیست

هیچ خیابانی …
بن بست ها اما
فقط زنها را می شناسد انگار...
در سرزمین من
هم زنها از رودخانه ها
تنها پل هایی است
كه پشت سر آدمها خراب شده اند...

اینجا. . .
نام هیچ بیمارستانی
مریم نیست
تخت های زایشگاهها اما
پر از مریم های درد كشیده ای است
كه هیچ یك ، مسیح را
آبستن نیستند ...

در اینجا ، زن بودن ، به خودی خود جرم است ...

کفنی سیاه بر سرت پوشاندند و زندگی را در تو کشتند ، تار مویت ، رویت ،

لبخندت ، صدایت و همه چیزت ممنوع و جرم است ،حتی عکس تو بر

اعلامیه

مرگت جرم است.....

این روزها دورِ دوری، تا بی نهایت؛

با تمامِ نزدیکی ات به من ...!

وقتي زير پايشان  "له" شدي، روي سرشان جا داري....

البته، به عزت و شرف لا اله الا الله....

چه می شود کرد...؟

        مگر می شود دنیا را پاره کرد

                  و از تویش خوشبختی درآورد؟!

همین است که هست!

فروغ فرخزاد

هر آنچه را که بر قله ی آوازه دیدی

باید که بر قله ی تردید نیز

بنشانی..

بالاخره یک روز به آرزویم میرسم....

در صف اول نماز،

جلوتر از پیش نماز می ایستم.....

و همه به من اقتدا خواهند کرد....

نماز که تمام شد، همه به سمت من خواهند آمد،

چقدر عزیز خواهم شد....

بعد از چند قدم که حرکت کنند، کسی فریاد میزند:

بلند بگو لااله الا الله.....