قانع ام...

من قانـــع بودم...


به اینکه صبح با هم بیدار شویم...

تو آنجا...

من اینجا...

قانع بودم به اینکه خودم برای خودم چایی بریزم و تو آنجا...

قانع بودم به اینکه ظهر بگویی ناهار... من بروم ناهار... تو هم آنجا...

بعدازظهرها بروم خیابان، پیاده قدم بزنم روی برفها...

و جای اینکه دستانم را دستانت گرم کند،

آنها را محکم در جیبم مشت کنم...

قانع بودم سنگ صبورت باشم، و تو بغض کنی...

شانه ات باشم... حس کنم شوری اشکهایت را...

من حتی قانع بودم به اینکه الان هستی... و فردا نخواهی بود...

به اینکه هر روز، هر روز انتظار بکشم برای بستن چمدانهایت...

و من با خنده ای شیک بدرقه ات کنم...

کافی نبود این همه قنـــاعت؟!؟!؟