دنیا

به هر سو می روم تاریکی مطلق است...

دنیا سایه بانش را با تنهایی ام معنا کرده...

مسیری بی انتها...

دستانی پر از آرزوهای پوشالی...

و چشمانی که دیگر خیس نیست...

از بس نخوابیده ، خشک شده اند...

بیچاره پاهایم ، تاول زده اند از ایستادن اجباری...

دنیا...

آهای دنیا...

خانه ات ویران...

ویرانی ام تماشا دارد؟؟؟